درمان برای بیماری نوروپاتی، احساس‌های ناخوشایند در بخش‌های مختلف بدن، با تمرکز بر روی احساس سوزش دست و پا در نوروپاتی، به کنترل آن‌ها و جلوگیری از پیشرفت بیشتر بیماری کمک می‌کند. برای افرادی که در دست و پای خود  سوزش حس می‌کنند، زندگی شاید خیلی سخت باشد. در این مقاله با علل، علائم و درمان بیماری نوروپاتی با تمرکز بر روی احساس سوزش دست و پا آشنا خواهید شد.

علل احساس سوزش دست و پا

برخی از علل شایعی که می تواند منجر به احساس سوزش در اندام ها شود عبارتند از:

دیابت: نوروپاتی دیابتی یکی از شایع ترین علل نوروپاتی است. زمانی اتفاق می افتد که سطح قند خون بالا به مرور زمان به اعصاب آسیب می رساند. احساس سوزش در دست ها و پاها اغلب یک علامت اولیه است.

سوء مصرف الکل: سوء مصرف مزمن الکل می تواند منجر به نوروپاتی الکلی شود که می تواند باعث احساس سوزش و سایر اختلالات حسی در اندام ها شود.

کمبود ویتامین: کمبود ویتامین‌های ضروری، به‌ویژه ویتامین‌های B (مانند B1، B6، B12)، می‌تواند منجر به نوروپاتی شود. این کمبودها می تواند به دلیل تغذیه نامناسب یا مشکلات سوء جذب باشد.

اختلالات خودایمنی: شرایطی مانند آرتریت روماتوئید، لوپوس و سندرم گیلن باره می تواند باعث نوروپاتی شود که منجر به احساس سوزش در دست ها و پاها می شود.

داروها: برخی داروها، مانند نوازین یا داروهای شیمی درمانی، می توانند نوروپاتی را به عنوان یک عارضه جانبی ایجاد کنند که منجر به احساس سوزش شود.

عفونت ها: برخی از عفونت ها، از جمله بیماری لایم، HIV، و زونا، می توانند منجر به نوروپاتی و احساس سوزش مرتبط با آن شوند.

مواد سمی: قرار گرفتن در معرض مواد سمی مانند فلزات سنگین (مانند سرب، جیوه)، مواد شیمیایی صنعتی یا برخی داروها (مانند برخی از آنتی بیوتیک ها) می تواند باعث نوروپاتی شود.

وراثت: برخی از افراد ممکن است استعداد ژنتیکی به نوروپاتی داشته باشند.

اگر شما یا شخصی که می شناسید احساس سوزش در دست ها و پاها دارید، بسیار مهم است که به سرعت به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی می‌تواند ارزیابی کاملی از جمله سابقه پزشکی، معاینه فیزیکی و احتمالاً مطالعات هدایت عصبی یا سایر آزمایش‌های تشخیصی را برای تعیین علت نوروپاتی انجام دهد.

علائم سوزش دست و پا

اولین نشانه‌های سوزش دست و پا، بی‌حسی و درد در این اعضاست که ممکن است در آغاز بیماری خفیف باشد ولی با گذشت زمان شدت و تعداد علائم افزایش می‌یابد. سوزش در این اعضا ممکن است به صورت گرما، سوزش و بی‌تحرکی حس شود. همچنین در برخی موارد، سوزش دست و پا باعث ناحیه‌های قرمز و تورم شده در این اعضا می‌شود.

احساس سوزش دست و پا در بیماران مبتلا به نوروپاتی به طور عمده در مقاطعی که به بیماری‌های شایع مانند دیابت مرتبط است، وجود دارد. علائم دیگری که در بیماران به همراه سوزش دست و پا دیده شده شامل موارد زیر می‌شود:

– سوزش و گرمای بیش از حد در دست‌ها و پاها

– درد شدید در مناطق مختلف بدن

– احساس خزش و سوزش در دست‌ها و پاها

– سختی در حرکت کردن دست‌ها و پاها

به دلیل شدت علائم، این بیماری می‌تواند باعث محدودیت فعالیت‌های روزمره شود. این علائم معمولاً در شب بیشتر احساس می‌شود و ممکن است باعث بی‌خوابی و اضطراب شود.

انواع احساس سوزش اعضای بدن

احساسات ناخوشایند مختلفی از جمله سوزش، درد، تشنج، بریدگی و درد زخمی را می‌توان در بیمارانی که احساس سوزش دست یا پا دارند، مشاهده شده است. با این حال نوع علائمی که دیده می‌شود، منحصر به فرد بوده و بستگی به مبدأ بیماری و سطح عوارض نوروپاتی دارد.

تشخیص سوزش دست و پا

سوزش دست و پا ممکن است ناشی از عوامل مختلفی باشد، از جمله آسیب های عصبی، آسیب های حرارتی، آسیب های الکتریکی یا آسیب های شیمیایی.

برای تشخیص سوزش اعضای بدن باید عوارض و شدت آن را بررسی کرد. این شامل مصاحبه با بیمار درباره علائم و حالت بیماری آن‌ها است. برای تشخیص خطرناک بودن نوروپاتی باید به یک متخصص عصبی مراجعه کرد.

تست‌های تشخیصی برای سوزش دست و پا شامل آزمایش خون، آزمایش عصبی، ام‌جی‌ای و بررسی تاریخچه بیمار است. با انجام این تست‌ها، پزشک می‌تواند بیماری را شناسایی کرده و درمان مناسب را تجویز کند.

علائم و نشانه های سوزش دست و پا

1. درد شدید: گاهاً سوزش دست و پا باعث درد شدید می شود. این درد معمولاً به صورت گرفتگی چندگانه در منطقه سوختگی حس می شود.

2. قرمز شدن: منطقه سوختگی قرمز رنگ خواهد شد. این تغیر رنگ به علت التهاب است که در جواب آسیب بافت پیدا می کند.

3. تورم: سوزش دست و پا معمولاً باعث تورم در منطقه سوختگی می شود. این تورم ناشی از واکنش التهابی بدن به آسیب است.

4. حساسیت: منطقه سوختگی ممکن است بسیار حساس شود و در برخورد با لمس یا فشار کوچک ناراحتی ایجاد کند.

درمان احساس سوزش دست و پا

درمان نوروپاتی به طور کلی به دو دسته تقسیم می‌شود: درمان دارویی و غیردارویی. درمان دارویی به کمک داروهایی مانند آنتی‌دیپرسان‌ها، ضداضطراب، آنتی‌اپیلپتیک و دیگر موارد انجام می‌شود.

چگونه می‌توان از سوزش دست یا پا جلوگیری کرد؟

از افزایش عادت به ورزش و فعالیت بدنی، کاهش مصرف الکل و قند، حفظ وزن مناسب و کنترل بیش فعالی، می‌توان به طور موثر از احساس سوزش دست و پا در نوروپاتی جلوگیری کرد.

درمان سوزش دست و پا با توجه به علت آن متفاوت است. در بعضی از موارد، درمان بیماری اصلی مانند دیابت یا فشار خون بالا می‌تواند به کاهش علائم نوروپاتی کمک کند. در موارد دیگر، داروهای خاصی مانند آنتی‌دپرسانت‌ها و آنتی‌الترناتیو ها ممکن است به کاهش علائم احساس سوزش دست و پا در نوروپاتی کمک کنند.

به دلیل شدت علائم، روش‌های غیر دارویی نیز می‌توانند به کاهش علائم احساس سوزش دست و پا در نوروپاتی کمک کنند. در بعضی از موارد، ورزش منظم و تغییر در رژیم غذایی می‌تواند به کاهش علائم کمک کند. همچنین، استفاده از روش‌های تکمیلی مانند آکوپانکچر و ماساژ می‌تواند به کاهش علائم کمک کند.

خلاصه مطلب

بهترین راه برای پیشگیری از احساس سوزش دست و پا ، پیشگیری از بیماری‌های اصلی مانند دیابت و فشار خون بالا است. پارس گیتا دارو، به عنوان تامین کننده انواع دارو در ایران، همواره در خدمت شماست.

پرسش‌های متداول

1.احساس سوزش طولانی مدت در دست و پا چگونه درمان می‌شود؟
برای بیماران با نوروپاتی مزمن، درمان‌های مکمل و داروهای دیگری که ممکن است بهترین انتخاب باشند باید توسط پزشک ارائه شود.

2.آیا سوزش دست و پا در نوروپاتی قابل درمان است؟

بله، سوزش دست یا پا در نوروپاتی قابل درمان است. با توجه به علت آن، روش‌های درمان متفاوت است.

3.آیا ورزش منظم می‌تواند به کاهش علائم سوزش دست و پا در نوروپاتی کمک کند؟

بله، ورزش منظم می‌تواند به کاهش علائم احساس سوزش دست و پا در نوروپاتی کمک کند. ورزش منظم می‌تواند به بهبود عملکرد عصبی و باعث کاهش علائم شود.

4.آیا سوزش دست و پا در نوروپاتی خطرناک است؟

سوزش دست و پا در نوروپاتی خطرناک نیست، اما می‌تواند باعث محدودیت فعالیت‌های روزمره شود

نوروپاتی وضعیتی است که بر اعصاب تأثیر می گذارد و می تواند باعث درد، بی حسی، گزگز و ضعف در قسمت های مختلف بدن شود. نوروپاتی محیطی می تواند توسط عوامل مختلفی از جمله دیابت، شیمی درمانی، اعتیاد به الکل و برخی داروها ایجاد شود. خبر خوب این است که درمان قطعی نوروپاتی پیدا شده است. البته باید عنوان کرد که درمان قطعی نوروپاتی به علت بروز این بیماری بستگی دارد.

در این مقاله، برخی از رایج ترین گزینه های درمانی مورد استفاده را بررسی خواهیم کرد و در مورد اثربخشی آنها در مدیریت این بیماری بحث خواهیم کرد.

درک نوروپاتی

قبل از پرداختن به گزینه های درمانی، اجازه دهید لحظه ای را به درک نوروپاتی بپردازیم. نوروپاتی به آسیب یا اختلال عملکرد اعصابی اطلاق می شود که سیگنال ها را بین مغز، نخاع و بقیه بدن منتقل می کنند. این می تواند در اثر عوامل مختلفی مانند دیابت، اختلالات خودایمنی، عفونت ها یا تروما ایجاد شود. علائم نوروپاتی تجربه شده توسط افراد مبتلا می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و به طور قابل توجهی بر زندگی روزمره تأثیر بگذارد.

رایج ترین درمان های قطعی نورپاتی

1. داروها:

دارو درمانی یک درمان قطعی نوروپاتی است. انواع مختلفی از داروها وجود دارد که ممکن است برای درمان نوروپاتی مورد استفاده قرار گیرند که هر کدام مزایای منحصر به فرد خود را دارند.

مسکن‌های بدون نسخه مانند استامینوفن یا داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs)، اپیوئیدها (مسکن های شبیه به مرفین) برای کنترل درد شدید موثر هستند. استفاده از آنها اغلب به دلیل عوارض جانبی بالقوه و خطر وابستگی باید به دقت کنترل شود.

یکی دیگر از گروه های محبوب داروهایی که برای درمان نوروپاتی استفاده می شود، داروهای ضد افسردگی هستند. داروهای ضد افسردگی می توانند به کاهش درد و بهبود خلق و خوی برخی از بیماران مبتلا به نوروپاتی کمک کنند. به طور مشابه، داروهای ضد تشنج ممکن است برای کمک به کنترل تشنج و کاهش درد تجویز شوند.

یکی دیگر از داروهای رایج برای درمان قطعی نوروپاتی، مواد افیونی است. این داروها می توانند در مدیریت درد بسیار موثر باشند، اما خطر اعتیاد و سایر عوارض جانبی را به همراه دارند. بنابراین، داروهای مخدر فقط در مواردی باید توسط پزشک تجویز شود که سایر درمان ها بی اثر بوده اند.

داروهایی که معمولاً برای درمان تشنج استفاده می شوند، مانند گاباپنتین و پره گابالین نیز در مدیریت درد نوروپاتیک مؤثر هستند. آنها با کاهش فعالیت الکتریکی غیر طبیعی در اعصاب آسیب دیده عمل می کنند.

2. فیزیوتراپی:
فیزیوتراپی می تواند برای افراد مبتلا به نوروپاتی در بهبود قدرت، تعادل و هماهنگی مفید باشد. تمرینات و تکنیک های درمانی می توانند به کاهش درد، افزایش تحرک و بهبود عملکرد کلی کمک کنند.

فیزیوتراپیست ها می توانند برنامه های درمانی شخصی سازی شده و تکنیک های مختلفی را برای رسیدگی به علائم و چالش های خاص مرتبط با نوروپاتی ایجاد کنند. اینها ممکن است شامل ماساژ، گرما درمانی و تحریک الکتریکی باشد.

3. تحریک الکتریکی اعصاب:
تحریک الکتریکی عصب، مانند تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست (TENS)، یک گزینه درمانی غیر تهاجمی است که می تواند درد نوروپاتیک را تسکین دهد. دستگاه های TENS با ارسال تکانه های الکتریکی کوچک به ناحیه آسیب دیده، تحریک اعصاب و اختلال در سیگنال های درد کار می کنند. این می تواند به کاهش درک درد و بهبود راحتی کمک کند.

4.تغییر سبک زندگی:

ایجاد تغییرات خاص در سبک زندگی نیز می تواند به مدیریت علائم و درمان نوروپاتی کمک کند. این شامل:

• مدیریت شرایط زمینه ای: درمان و مدیریت شرایط زمینه ای مانند دیابت، اختلالات خودایمنی یا عفونت ها می تواند به جلوگیری از آسیب بیشتر عصبی و بهبود علائم کمک کند.
• ورزش منظم: درگیر شدن در فعالیت بدنی منظم می تواند جریان خون را بهبود بخشد، درد را کاهش دهد و بهزیستی کلی را افزایش دهد. فعالیت های کم تاثیر مانند پیاده روی، شنا یا دوچرخه سواری اغلب برای افراد مبتلا به نوروپاتی توصیه می شود.
• رژیم غذایی سالم: یک رژیم غذایی متعادل و غنی از مواد مغذی می تواند از سلامت کلی اعصاب حمایت کند. از جمله غذاهای سرشار از آنتی اکسیدان ها، ویتامین ها و مواد معدنی می تواند تاثیر مثبتی بر عملکرد اعصاب داشته باشد.
• تکنیک‌های مدیریت درد: تکنیک‌هایی مانند تمرینات آرام‌سازی، تنفس عمیق، مدیتیشن و بیوفیدبک می‌توانند به افراد کمک کنند تا با درد عصبی مقابله کنند. تکنیک هایی مانند تمرینات آرامش بخش، تنفس عمیق، مدیتیشن و بیوفیدبک می توانند به افراد کمک کنند تا با درد نوروپاتیک کنار بیایند و تاثیر آن را بر زندگی روزمره کاهش دهند.

5. درمان های جایگزین:
درمان‌های جایگزین مختلف مانند طب سوزنی، ماساژ درمانی و مکمل‌های گیاهی، در مدیریت علائم نوروپاتی امیدوارکننده بوده‌اند. این درمان‌ها با هدف قرار دادن جنبه‌های مختلف این بیماری، مانند بهبود گردش خون، کاهش التهاب، و تقویت آرامش عمل می‌کنند. در حالی که تحقیقات بیشتری برای اثبات اثربخشی آنها به طور قطعی مورد نیاز است، بسیاری از افراد این درمان ها را در مدیریت علائم نوروپاتی خود مفید می دانند.

به یاد داشته باشید، بسیار مهم است که با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید تا مناسب ترین برنامه درمانی را برای وضعیت خاص خود تعیین کنید. آنها عواملی مانند علت اصلی نوروپاتی، شدت علائم و سلامت کلی شما را در نظر می گیرند تا شما را به سمت موثرترین گزینه های درمانی راهنمایی کنند.

نتیجه

نوروپاتی یک بیماری پیچیده است که می تواند بر کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارد. همچنین ممکن است کوتاهی در درمان نوروپاتی خطرناک باشد. گزینه های درمان قطعی نوروپاتی شامل دارو، فیزیوتراپی، تغییر شیوه زندگی و درمان های جایگزین است که با توجه به شدت و عامل بروز این بیماری به کار گرفته می شود. برای تعیین مؤثرترین برنامه درمانی برای نیازهای فردی شما، همکاری با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی ضروری است.

به طور کلی، موثرترین درمان های قطعی نوروپاتی به علت زمینه‌ای بیماری و علائم و نیازهای خاص فرد بستگی دارد. همکاری نزدیک با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی برای ایجاد یک برنامه درمانی شخصی که به تمام جنبه های این بیماری می پردازد، مهم است

سوالات متداول:

1. آیا نوروپاتی قابل درمان است؟
چندین روش درمانی برای نوروپاتی وجود دارد که می تواند به مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی کمک کند.

2. چه چیزی باعث نوروپاتی می شود؟
نوروپاتی می تواند توسط عوامل مختلفی از جمله دیابت، شیمی درمانی، اعتیاد به الکل و برخی داروها ایجاد شود.

3. رایج ترین درمان های نوروپاتی چیست؟
رایج ترین درمان های نوروپاتی شامل دارو درمانی، فیزیوتراپی، اصلاح سبک زندگی و  TENS است.

اگر سؤال یا نگرانی بیشتری در مورد نوروپاتی محیطی دیابتی یا درمان آن دارید، برای مشاوره شخصی با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید.

اسهال یک بیماری شایع است که افراد در هر سنی را تحت تاثیر قرار می دهد. مشخصه آن مدفوع شل و آبکی است که بیشتر از حد معمول رخ می دهد. در بیشتر موارد، اسهال یک بیماری موقتی است که بدون درمان خود به خود برطرف می شود. با این حال، می تواند نشانه ای از یک بیماری زمینه ای باشد که نیاز به مراقبت پزشکی دارد. در این مقاله به بررسی انواع مختلف اسهال و شایع ترین دلایل ابتلا به اسهال می پردازیم.

اسهال، اجابت مزاج شل، آبکی و احتمالاً مکرر – یک مشکل رایج است. ممکن است به تنهایی وجود داشته باشد یا با علائم دیگری مانند تهوع، استفراغ، درد شکم یا کاهش وزن همراه باشد. خوشبختانه، اسهال معمولا کوتاه مدت است و بیش از چند روز طول نمی کشد. اما زمانی که اسهال بیش از چند روز تا هفته طول بکشد، معمولاً نشان می‌دهد که مشکلی مانند سندرم روده تحریک‌پذیر (IBS) یا عفونت مداوم، بیماری سلیاک یا بیماری التهابی روده (IBD) می باشد.

انواع اسهال

سه نوع اصلی اسهال وجود دارد: حاد، مداوم و مزمن.

1. اسهال حاد: معمولاً چند روز طول می کشد و در اثر عفونت یا ویروس ایجاد می شود. اغلب با علائمی مانند درد شکم، گرفتگی عضلات، حالت تهوع و استفراغ همراه است. اسهال حاد می تواند در اثر مصرف غذا یا آب آلوده یا تماس با فرد آلوده ایجاد شود.

2. اسهال ناگهانی: چند هفته طول می کشد و می تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله عفونت ها، داروها و بیماری های زمینه ای باشد. اغلب با علائم دیگری مانند کاهش وزن، خستگی و کم آبی همراه است.

3. اسهال مزمن: بیش از چهار هفته طول می کشد و می تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله بیماری التهابی روده، بیماری سلیاک و سندرم روده تحریک پذیر باشد. اغلب با علائم دیگری مانند درد شکم، نفخ و گاز همراه است.

علائم اسهال

همانطور که پیشتر گفتیم اسهال ممکن است علائم زیر را به همراه داشته باشد :

• نفخ در شکم شما
• مدفوع نازک یا شل
• مدفوع آبکی
• احساس فوری مبنی بر اینکه باید مدفوع کنید
• حالت تهوع و استفراغ

شایع ترین دلایل ابتلا به اسهال

1. عفونت های ویروسی: عفونت های ویروسی مانند روتاویروس، نوروویروس و آدنوویروس از علل شایع اسهال حاد هستند. این ویروس ها بسیار مسری هستند و می توانند از طریق تماس با افراد آلوده یا سطوح آلوده منتقل شوند.

2. عفونت های باکتریایی: عفونت های باکتریایی مانند سالمونلا، E. coli و شیگلا نیز می توانند باعث اسهال حاد شوند. این باکتری ها اغلب در آب یا غذای آلوده یافت می شوند و می توانند علائم شدیدی مانند تب، درد شکم و مدفوع خونی ایجاد کنند.

3. عفونت های انگلی: عفونت های انگلی مانند ژیاردیا و کریپتوسپوریدیوم نیز از شایع ترین دلایل ابتلا به اسهال هستند. این انگل ها اغلب در منابع آب آلوده یافت می شوند و درمان آنها دشوار است.

4. عدم تحمل غذایی: عدم تحمل غذایی زمانی رخ می دهد که بدن قادر به هضم برخی غذاها نباشد. این می تواند منجر به علائمی مانند اسهال، نفخ و گاز شود. عدم تحمل غذایی رایج شامل عدم تحمل لاکتوز و عدم تحمل فروکتور است.

5. داروها: برخی داروها مانند آنتی بیوتیک ها، آنتی اسیدها و داروهای شیمی درمانی می توانند به عنوان یک عارضه جانبی باعث اسهال شوند. این نوع اسهال معمولاً موقتی است و با قطع دارو برطرف می شود.

6. بیماری التهابی روده: بیماری التهابی روده (IBD) یک بیماری مزمن است که باعث التهاب در دستگاه گوارش می شود. علائم IBD شامل اسهال مزمن، درد شکم و کاهش وزن است.

7. سندرم روده تحریک پذیر: سندرم روده تحریک پذیر (IBS) یک بیماری شایع است که روده بزرگ را تحت تاثیر قرار می دهد. علائم IBS شامل اسهال مزمن، درد شکم و نفخ است.

8. شیرین کننده های مصنوعی: مواردی مانند سوربیتول، اریتریتول و مانیتول – شیرین کننده های مصنوعی قندهای غیرقابل جذبی هستند که در آدامس و سایر محصولات بدون قند یافت می شوند – می توانند در برخی افراد سالم باعث اسهال شوند.
9. عمل جراحی: گاهی اوقات جراحی های برداشتن جزئی روده یا کیسه صفرا می تواند باعث اسهال شود.

درمان اسهال

اگر مورد شما خفیف است، ممکن است نیازی به مصرف چیزی نداشته باشید. بزرگسالان می توانند از داروهای بدون نسخه مانند بیسموت ساب سالیسیلات یا لوپرامید استفاده کنند که می توانید آنها را به صورت مایع یا قرص تهیه کنید.

همچنین باید هیدراته بمانید. هر روز باید حداقل شش لیوان 8 اونس مایعات بنوشید. نوشیدنی های جایگزین الکترولیت یا نوشابه بدون کافئین را انتخاب کنید. آب مرغ (بدون چربی)، چای با عسل و نوشیدنی های ورزشی نیز گزینه های خوبی هستند. به جای نوشیدن مایعات در وعده های غذایی خود، بین وعده های غذایی مایعات بنوشید. مقدار کمی مایعات را اغلب بنوشید. پروبیوتیک های مایع نیز ممکن است کمک کنند.

چه زمانی برای اسهال به پزشک مراجعه کنیم

• خون در اسهال یا مدفوع سیاه و قیری رنگ
• تب بالا (بالاتر از 101 درجه فارنهایت) یا بیش از 24 ساعت طول بکشد
• اسهال که بیش از 2 روز طول بکشد
• حالت تهوع یا استفراغی که شما را از نوشیدن مایعات برای جایگزینی مایعات از دست رفته باز می دارد
• درد شدید در شکم (به خصوص ربع تحتانی سمت راست)
• اسهال پس از بازگشت از یک کشور خارجی

نتیجه

اسهال یک بیماری شایع است که می تواند در اثر عوامل مختلفی ایجاد شود. شناخت شایع ترین دلایل ابتلا به اسهال  آن می‌تواند به شما در تشخیص زمان‌های ضروری کمک کند. اگر اسهال مداوم یا مزمن را تجربه می کنید، یا اگر علائم شما شدید است، مهم است که به دنبال مراقبت های پزشکی برای تعیین علت زمینه ای باشید.

سوالات متداول

1. در صورت داشتن اسهال چه کنم؟

اگر اسهال دارید، مهم است که با نوشیدن مایعات زیاد هیدراته بمانید. از مصرف لبنیات، کافئین و الکل تا زمان بهبودی علائم خودداری کنید. اگر علائم شما بیش از چند روز ادامه داشت، یا اگر علائم شدیدی مانند تب یا مدفوع خونی را تجربه کردید، به پزشک مراجعه کنید.

2. آیا استرس می تواند باعث اسهال شود؟

بله، استرس در برخی افراد باعث اسهال می شود. استرس می تواند سیستم گوارشی را تحت تاثیر قرار دهد و منجر به علائمی مانند اسهال، یبوست و درد شکم شود.

3. چگونه می توانم از اسهال جلوگیری کنم؟

می توانید با رعایت نکات بهداشتی مانند شستن مرتب دست ها و اجتناب از تماس با سطوح آلوده از اسهال جلوگیری کنید. همچنین مهم است که از مصرف آب یا غذای آلوده خودداری کنید. هنگام سفر به مناطقی که بهداشت ضعیفی دارند، اقدامات احتیاطی را انجام دهند.

اسهال طولانی مدت که به آن اسهال مزمن نیز می گویند، وضعیتی است که در آن فرد بیش از چهار هفته مدفوع شل و آبکی را تجربه می کند. این می تواند توسط عوامل مختلفی از جمله عفونت ها، عدم تحمل غذایی، بیماری التهابی روده (IBD)، سندرم روده تحریک پذیر (IBS) و داروها ایجاد شود.

شناسایی علت اسهال طولانی مدت بسیار مهم است زیرا می تواند به تعیین درمان مناسب و پیشگیری از عوارضی مانند کم آبی بدن، سوء تغذیه و عدم تعادل الکترولیت کمک کند. در این مقاله به علل، تشخیص، درمان و پیشگیری از اسهال طولانی مدت می پردازیم.

علل اسهال طولانی مدت

شناسایی علل زمینه‌ای اسهال طولانی‌مدت ضروری است، زیرا به متخصصان مراقبت‌های بهداشتی کمک می‌کند تا برنامه‌های درمانی سریع و  مناسبی را ایجاد کنند. با پرداختن به علل ریشه ای، می توان به تسکین علائم دست یافت و عوارض طولانی مدت را به حداقل رساند.

عفونت

عفونت ها یکی از علل شایع اسهال طولانی مدت هستند. عفونت های باکتریایی مانند سالمونلا، شیگلا و کمپیلوباکتر می توانند باعث اسهال شدید شوند که چند هفته طول می کشد. عفونت های ویروسی مانند نوروویروس و روتاویروس نیز می توانند باعث اسهال طولانی مدت به خصوص در کودکان شوند.

عفونت های انگلی مانند ژیاردیا و کریپتوسپوریدیوم می توانند باعث اسهال مزمن در افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف شوند. این عفونت ها معمولاً از طریق غذا یا آب آلوده منتقل می شوند.

آلرژی و عدم تحمل غذایی

عدم تحمل غذایی و آلرژی نیز می تواند باعث اسهال طولانی مدت شود. عدم تحمل لاکتوز یک بیماری شایع است که در آن فرد قادر به هضم لاکتوز، قند موجود در شیر و محصولات لبنی نیست. حساسیت به گلوتن که به عنوان بیماری سلیاک شناخته می شود، وضعیتی است که در آن فرد قادر به تحمل گلوتن، پروتئین موجود در گندم، جو و چاودار نیست. سوء جذب فروکتوز شرایط دیگری است که در آن فرد قادر به جذب فروکتوز، قند موجود در میوه ها و سبزیجات نیست.

بیماری التهابی روده (IBD)

بیماری التهابی روده (IBD) گروهی از شرایط است که باعث التهاب در دستگاه گوارش می شود. بیماری کرون و کولیت اولسراتیو دو نوع اصلی IBD هستند. این شرایط می تواند باعث اسهال مزمن، درد شکم و سایر علائم شود.

سندرم روده تحریک پذیر (IBS)

سندرم روده تحریک پذیر (IBS) یک بیماری شایع است که روده بزرگ را تحت تاثیر قرار می دهد. می تواند باعث اسهال مزمن، یبوست، درد شکم و نفخ شود. علت دقیق IBS ناشناخته است، اما تصور می شود که مربوط به انقباضات ماهیچه ای غیر طبیعی در روده باشد.

داروها

برخی از داروها مانند آنتی بیوتیک ها،مهارکننده های پمپ پروتون (PPIs)، آنتی اسیدها ، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) و داروهای شیمی درمانی می توانند باعث اسهال ناگهانی یا طولانی مدت شوند. آنتی بیوتیک ها می توانند تعادل باکتری ها در روده را مختل کنند و منجر به اسهال شوند.

آنتی اسیدهای حاوی منیزیم نیز می توانند باعث اسهال شوند. داروهای شیمی درمانی می تواند به پوشش روده آسیب برساند و منجر به اسهال شود. تنظیم رژیم دارویی یا بررسی گزینه های جایگزین ممکن است برای کاهش علائم ضروری باشد.

شرایط پزشکی زمینه ای

1. اختلالات تیروئید: اختلالات تیروئید، مانند پرکاری تیروئید یا کم کاری تیروئید، می تواند عملکرد طبیعی روده را مختل کند و منجر به اسهال طولانی مدت یا یبوست شود. متعادل کردن سطح هورمون تیروئید از طریق دارو و تنظیم سبک زندگی می تواند به کاهش علائم کمک کند. 

2. دیابت: دیابت کنترل نشده می تواند بر اعصابی که حرکات روده را کنترل می کنند، تأثیر بگذارد و در نتیجه اسهال طولانی مدت ایجاد شود. مدیریت دقیق گلوکز و درمان مناسب دیابت برای مدیریت این وضعیت و علائم گوارشی مرتبط با آن بسیار مهم است. 

3. نارسایی پانکراس: نارسایی لوزالمعده که اغلب به دلیل پانکراتیت مزمن یا فیبروز کیستیک ایجاد می شود، می تواند هضم غذا را مختل کند و منجر به اسهال مرتبط با سوء جذب شود. درمان جایگزینی آنزیم و اصلاح رژیم غذایی برای مدیریت نارسایی پانکراس و اسهال طولانی مدت مرتبط با آن ضروری است. 

4. اختلالات خود ایمنی: برخی از اختلالات خودایمنی، مانند بیماری سلیاک یا بیماری التهابی روده، می توانند باعث اسهال مزمن شوند که در نتیجه پاسخ ایمنی بدن به بافت های سالم حمله می کند. برنامه‌های مدیریتی جامع شامل داروها، تغییرات رژیم غذایی و نظارت دقیق برای مدیریت مؤثر اسهال طولانی‌مدت مربوط به خود ایمنی ضروری است.

تشخیص اسهال طولانی مدت

تشخیص علت اسهال طولانی مدت شامل شرح حال پزشکی و معاینه فیزیکی، آزمایش مدفوع، آزمایش خون و آزمایش تصویربرداری است. پزشک در مورد علائم، سابقه پزشکی و داروهایی که مصرف می کنید سؤال می کند. آنها همچنین یک معاینه فیزیکی برای بررسی علائم کم آبی و سایر عوارض انجام می دهند.

آزمایش مدفوع می تواند به شناسایی وجود باکتری، ویروس یا انگل در مدفوع کمک کند. آزمایش خون می تواند به شناسایی علائم عفونت یا التهاب در بدن کمک کند. تست های تصویربرداری مانند سی تی اسکن و کولونوسکوپی می تواند به شناسایی هر گونه ناهنجاری در دستگاه گوارش کمک کند.

درمان اسهال طولانی مدت

درمان اسهال طولانی مدت بستگی به علت زمینه ای دارد. هیدراتاسیون درمانی معمولا اولین خط درمانی برای جلوگیری از کم آبی بدن است. این شامل رژیم غذایی، نوشیدن مایعات زیاد یا دریافت مایعات از طریق IV در صورت لزوم است. ممکن است برای عفونت های باکتریایی آنتی بیوتیک تجویز شود. داروهای ضد التهابی مانند کورتیکواستروئیدها ممکن است برای IBD تجویز شود. پروبیوتیک ها ممکن است در بازگرداندن تعادل باکتری ها در روده مفید باشند.

درمان اسهال طولانی مدت شامل یک رویکرد فردی است که علت اصلی را هدف قرار می دهد و علائم را کاهش می دهد. استراتژی های درمانی عبارتند از:

1. داروها و تسکین علائم: تجویز داروها برای رفع علل خاص و تسکین علائم اسهال.

2. اصلاحات و محدودیت های غذایی: اعمال تغییرات غذایی، حذف غذاهای محرک و اطمینان از تغذیه مناسب.

3. تغییرات سبک زندگی و مدیریت استرس: شامل تکنیک های کاهش استرس، ورزش منظم و عادات سبک زندگی سالم.

4. مراقبت و نظارت بعدی: قرار ملاقات های پیگیری منظم برای ارزیابی اثربخشی درمان، تنظیم استراتژی های مدیریت و رفع هرگونه نگرانی.

پیشگیری از اسهال طولانی مدت

پیشگیری از اسهال طولانی‌مدت شامل بهداشت مناسب دست، غذا و آب سالم و واکسیناسیون است. شستن مکرر دست ها با آب و صابون می تواند به جلوگیری از گسترش عفونت کمک کند. اجتناب از غذا و آب آلوده نیز می تواند به پیشگیری از عفونت کمک کند. واکسیناسیون هایی مانند واکسن روتاویروس می تواند به پیشگیری از عفونت های ویروسی که باعث اسهال می شوند کمک کند.

نتیجه

اسهال طولانی مدت می تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله عفونت ها، عدم تحمل غذایی، IBD، IBS و داروها باشد. شناسایی علت اسهال طولانی مدت برای تعیین درمان مناسب و جلوگیری از عوارض مهم است. درمان ممکن است شامل درمان آبرسانی مجدد، آنتی بیوتیک ها، داروهای ضد التهابی یا پروبیوتیک ها باشد. پیشگیری شامل بهداشت مناسب دست، روش های ایمن غذا و آب و واکسیناسیون است.

سوالات متداول

1. آیا استرس به تنهایی می تواند باعث اسهال طولانی مدت شود؟

استرس می تواند باعث تغییر در عملکرد روده و تحریک سیستم عصبی روده شود که ممکن است باعث اسهال شود. همچنین، استرس می تواند باعث کاهش سیستم ایمنی و افزایش خطر ابتلا به عفونت های روده ای شود که می تواند به علائم اسهال منجر شود. بنابراین، کاهش استرس و اضطراب می تواند به بهبود علائم اسهال کمک کند.
2. چه تغییراتی در رژیم غذایی می تواند علائم طولانی مدت اسهال را کاهش دهد؟

تغییراتی در رژیم غذایی می تواند به کاهش علائم طولانی مدت اسهال کمک کند. مصرف غذاهای سبک و آسان هضم مانند نان سفید، برنج، موز، زنجبیل و… می تواند به کاهش علائم اسهال کمک کند. با این حال، قبل از هرگونه تغییر در رژیم غذایی خود، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید.
3. آیا برای اسهال طولانی مدت مراجعه به پزشک ضروری است؟

بله، برای اسهال طولانی مدت و شدید، مراجعه به پزشک ضروری است. اسهال طولانی مدت ممکن است نشانه یک بیماری جدی باشد و نیاز به درمان دارد. همچنین، اگر علائم شما شامل خونریزی، تب، درد شدید شکم و خشکی دهان و لب هستند، باید به طور فوری به پزشک مراجعه کنید.

توجه به این نکته مهم است که اسهال طولانی مدت نیاز به ارزیابی حرفه ای و درمان شخصی دارد. اگر اسهال مداوم را تجربه می کنید، توصیه می شود برای تشخیص دقیق و استراتژی های مدیریت مناسب با یک پزشک متخصص و یا ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی مشورت کنید و از مصرف داروهای خودسرانه اجتناب کنید.

 

تب و بی اشتهایی نشانه چیست؟

بی اشتهایی و تب می تواند به دلایل مختلفی اتفاق بیافتد. در این مقاله خیلی مفصل به اینکه تب و بی اشتهایی نشانه چیست؟ می پردازیم، همراه ما باشید.

بی اشتهایی می تواند در حالت های مختلفی خود را نشان دهد، مثلا فرد تمایلی به خوردن غذا نشان ندهد و یا احساس سیری داشته باشد. حتی در برخی حالات فرد با غذل خوردن حالت تهوع پیدا کند. این بی اشتهایی ها می تواند فیزیکی و روانی باشد که در تب و بی اشتهایی نشانه با هم می تواند نشانه های عوامل فیزیکی و وجود عفونت باشد.

بیشتر در پاسخ به اینکه تب و بی اشتهایی نشانه چیست باید گفت که مربوط به عفونت ها و مشکلات هاضمه ای است. این ها موقتی است و خیلی جای نگرانی ندارد. در صورت مراجعه به پزشک و طی شدن فرایند درمان، اشتها فرد بر می گردد و بهبودی ایجاد می شود.

در بسیاری افراد هم ممکن است بی اشتهایی بلند مدت باشد و زمان زیادی را در بر داشته باشد. این می تواند نشانه ای از شرایط پزشکی در زمان زیاد باشد. می توان این حالت سوء هاضمه نامید. در بیماری هایی ماند سرطان ممکم است ایت حالت ایجاد شود. بی اشتهایی با اختلال تغذیه که حالتی روانی است تفاوت دارد و اختلال تغذیه را می توان از بیماری های عصبی محسوب نمود.

دلایل متداول بی اشتهایی

از دلایلی که می تواند اشتهای فرد را از بین برده و به اصطلاح کور کند، سوء هاضمه است. عفونت های ویروسی یا باکتریایی می توانند از نشانه های تب و بی اشتهایی باشند. بیمتری هایی چون آنفولانزا و گاسترووانتریت باعث بی اشتهایی در افراد می شوند. افراد وقتی که از بیکاری رهایی می یابند و رو به بهبودی می روند، اشتهایشان هم بر می گردد. از دلایلی که باعث بی اشتهایی کوتاه مدت در افراد می شود می تواند موارد زیر را نام برد.

• سرماخوردگی
• انفولانزا و عفونت های تنفسی
• عفونت هایی ویروسی
• عفونت باکتریایی
• یبوست و ناراحتی های معده
• مشکلات هاضمه در افراد
• رفلاکس در افراد
• آلرژی ها
• مسمومیت های غذایی
• گاسترووانتریت
• مشکلات در معده
• بارداری
• استرس
• اثرات و عوارض دارویی

عوامل جسمی بی اشتهایی

از دست دادن اشتها در افراد، اغلب به دلیل مشکل دیگری است و معمولا شرایطی اولیه نمی باشد. اگر بی اشتهایی علت بلند مدتی داشته باشد باید تحت نظر پزشک درمان صورت گیرد و با معاینه و بررسی ها متوجه شود تا تب و بی اشتهایی نشانه چیست؟ از عوامل بی اشتهایی جسمی می توان موارد زیر را نام برد.

افزایش سن

در اثر بالا رفتن سن، اشتها هم می تواند تغییر کند. افراد مسن بیشتر دچار کم اشتهایی می شوند و این می تواند در اثر تغییرات در جوانه های چشایی و زوال عقل و بیماری های و عوارض جانبی داروها باشد. از دلایل کم اشتهایی در افراد مسن هم می تواند به دلیل فعالیت کم ان ها باشد که طبیعتا به دریافت کالری کم تری هم نیاز دارند.

از دیگر دلایل کم اشتهایی در افراد می تواند کم خونی باشد. این مشکل بیشتر در خانم ها رایج است. اگر سطح سلول های خونی در افراد پایین باشد، اشتها کم می شود و کاهش وزن را به دنبال خواهد داشت. می تواند خستگی و بی حوصلگی هم از دیگر نشانه های کم خونی و بی اشتهایی باشد.

در افرادی که دچار بیماری سرطان هستند هم کم اشتهایی رخ می دهد. مخصوصا اگر سرطان مربوط به، دستگاه گوارش و معده و پانکراس باشد. البته با دیگر سرطان ها چون سرطان ریه و تخمدان هم نشانه هایی از بی اشتهایی از این بیماری وجود دارد و دیده شده است.

دیابت از دیگر بیماری ها است که ممکن است فردی که دچار آن شده است بی اشتهایی را هم تجربه کند. بیماری دیابت می تواند عاملی باشد تا غذا به آرامی و بسیار به کندی وارد دستگاه گوارش شود.

از دیگر بیماری هایی که میل به خوردن و اشتها را از بین می برد، کم کاری تیروئید است. این بیناری می تواند باعث افزایش وزن هم بشود.

عفونت ها و تب و بی اشتهایی

انواع بسیاری از عفونت ها در افراد باعث بی اشتهایی و تب در افراد می شود. سرماخوردگی و آنفولانزا از این دسته بیماری ها هستند که می تواند در پاسخ به سوال تب و بی اشتهایی نشانه چیست؟ به آن ها اشاره داشت. با درمان این بیماری ها و گذر زمان نقاهت، افراد رفته رفته اشتهای خود را به دست آورده و کاملا برطرف می شود.

تشخیص دلایل بی اشتهایی

برای اینکه علت بی اشتهایی در افراد مشخص شود باید فرد تحت آزمایش ها و معاینات فیزیکی مشخص شده قرار بگیرد. پزشک برای تشخیص علت بی اشتهایی آزمایش هایی چون آزمایش خون و ادرار و تصویربرداری و سونوگرافی در نظر می گیرد. ممکن است پزشک درباره تاریخچه پزشکی و سبک زندگی شما هم اطلاعات کاملی بخواهد.

عوارض بی اشتهایی در افراد

بی اشتهایی در افراد می تواند در اثر مشکلات جدی باشد. پس ممکن است عوارض جدی را در بر داشته باشد. از عوارض احتمالی که در اثر بی اشتهایی ممکن است ایجاد شود می توان به موارد زیر اشاره داشت.

• از دست دادن نیرو و قدرت جسمی در افراد
• سوء تغذیه در افراد
• پیشرفت سرطان
• کم شدن و ضعیف شدن سیستم ایمنی در افراد
• پیشرفت عفونت و بیماری ها
• کمبود مواد معدنی و ویتامین در بدن افراد
• وجود بیماری سندروم کاشکسی

در نهایت اینکه

در این مقاله به  اینکه، تب و بی اشتهایی نشانه چیست و عوارض و دلایل این مشکل، چه می تواند باشد، پرداختیم. توصیه می شود در اثر بروز هرگونه نشانه ها از بی اشتهایی و تب، به پزشک متخصص مراجعه نمایید تا علت آن تشخیص داده شود.

سوالات متداول تب و بی اشتهایی نشانه چیست؟

مهم ترین از نشانه از تب و بی اشتهایی چیست؟

از مهم ترین نشانه تب و بی اشتهایی می تواند عفونت ها و بیماری سرماخوردگی و آنفولانزا باشد.

بی اشتهایی چه عوارضی می تواند داشته باشد؟

تغییر در سطح هوشیاری افراد می تواند از مهم ترین نشانه های بی اشتهایی در افراد باشد.

بی اشتهایی در چه صورتی باید درمان گردد؟

اگر علت بی اشتهایی طولانی باشد باید فرد تحت درمان قرار بگیرد.

گرمازدگی کودکان و درمان آن

با روزهای گرم تابستان ورزش های تابستانی نیز از راه می رسند. قبل از اینکه بچه ها را برای تمرین بیرون بفرستید. یا فقط برای یک روز طولانی بازی در زیر نور خورشید، باید مراقب باشید که از کودک خود در برابر خطرات کم آبی و بیماری گرما محافظت کنید. باید در نظر بگیرید که درمان گرما زدگی کودکان سخت از درمان بزرگسالان است.

گرمازدگی زمانی رخ می دهد که کودک شما داغ است، زیاد عرق می کند و به اندازه کافی برای جبران مایعات از دست رفته نمی نوشد. خستگی ناشی ازگرما مانند گرمازدگی نیست، که بسیار جدی تر است. گرمازدگی می تواند منجر به مشکلات بسیاری از اندام های مختلف شود و می تواند تهدید کننده زندگی باشد.

چه چیزی فرزند من را در معرض خطر کم آبی قرار می دهد؟

همان چیزهایی که شما را در معرض خطر کم آبی قرار می دهد: قرار گرفتن طولانی مدت در دمای بالا، آفتاب مستقیم و رطوبت بالا، بدون استراحت کافی و مایعات. تفاوت در این است که کودکان با خطر بسیار بیشتری از کم آبی بدن و بیماری های مرتبط با گرما زدگی مواجه هستند.

علائم کم آبی و گرمازدگی کودکان

علائم اولیه گرمازدگی کودکان شامل افزایش دمای بدن، خستگی، تشنگی، خشکی لب و زبان، کمبود انرژی و احساس گرمازدگی است. اما اگر کودکتان  منتظر است آب بنوشند تا احساس تشنگی کنند، در حال حاضر دچار کم آبی شده‌اند. تا زمانی که کودک 2 درصد از وزن بدن خود را به عنوان عرق از دست ندهد، تشنگی واقعاً شروع نمی شود.

همچنین گرما زدگی در کودکان می تواند به سردرد، ضعف، حالت تهوع، کم شدن یا تغییر رنگ و غلیظ شدن ادرار، عرق سرد و سرگیجه نیز منجر شود. گرمازدگی می تواند به طور ناگهانی و بدون هیچ نشانه ای از گرمازدگی رخ دهد. اگر فردی علائم گرمازدگی را داشت، فوراً مراقبت های پزشکی را دریافت کنید. هر تاخیری می تواند کشنده باشد.

کم آبی درمان نشده می تواند منجر به سه نوع بیماری شود:

• گرفتگی بدن: گرفتگی دردناک عضلات شکم، بازوها یا پاها ناشی از گرما

خستگی ناشی از گرما: سرگیجه، حالت تهوع، استفراغ، سردرد، ضعف، درد عضلانی و گاهی اوقات بیهوشی.

• گرمازدگی: درجه حرارت 104 درجه فارنهایت یا بالاتر و علائم شدید، از جمله تهوع و استفراغ، تشنج، بی نظمی یا هذیان، عدم تعریق، تنگی نفس، بیهوشی و کما.

هم خستگی و هم گرمازدگی نیاز به مراقبت فوری دارند. گرمازدگی یک اورژانس پزشکی است که اگر نسبت به درمان گرمازدگی کودکان اقدام نکنید، می تواند منجر به سکته مغزی شود که کشنده باشد. هر کودک مبتلا به گرمازدگی باید سریعاً به نزدیکترین بیمارستان منتقل شود.

مراقبت از کم آبی در کودکان

مطمئن شوید که کودکتان زود و اغلب آب خنک می نوشند. کودک خود را به تمرین یا بازی بفرستید که کاملاً هیدراته باشد. سپس، در طول بازی، مطمئن شوید که کودکتان به طور منظم برای نوشیدن مایعات استراحت می کند، حتی اگر کودک شما تشنه نباشد.

درمان گرمازدگی کودکان

اولین کاری که باید برای درمان گرما زدگی کودکان انجام دهید این است که آنها را از نور خورشید به مکانی خنک و راحت ببرید. از کودک بخواهید مایعات خنک فراوان بنوشد. کودک همچنین باید هر لایه اضافی لباس یا وسایل حجیم را در بیاورد. می توانید پارچه های خنک و مرطوب را روی پوست گرم شده قرار دهید. در موارد گرفتگی گرما، کشش های ملایم به عضله آسیب دیده باید درد را تسکین دهد.

درمراحل بعدی میتوانید برای درمان گرما زدگی کودک از دستورات زیر پیروی کنید:

• به کودک خود مایعات فراوان بدهید، به ویژه نوشیدنی های ورزشی برای جایگزینی نمک از دست رفته (از کافئین و الکل خودداری کنید.)
• کودک را زیر دوش آب خنک، حمام یا حمام اسفنجی ببرید.
• سایر اقدامات خنک کننده مانند استفاده از حوله های یخی را به کار گیرید. اگر چنین اقداماتی در عرض 15 دقیقه نتوانستند تسکین دهند، به دنبال کمک فوری پزشکی باشید، زیرا گرمازدگی درمان نشده می تواند به گرمازدگی تبدیل شود.
• کودک پس از بهبود گرمازدگی، احتمالاً در هفته بعد نسبت به دمای بالا حساسیت بیشتری خواهد داشت.بنابراین بهتر است تا زمانی که پزشک به شما بگوید که از سرگیری فعالیت های عادی بی خطر است، کودک را در معرض هوای گرم قرار ندهید.

کدام گروه از کودکان بیشتر در معرض گرمازدگی هستند؟

یکی از بزرگترین عوامل خطر: یک دوره قبلی کم آبی یا گرما زدگی. سایر عواملی که می تواند کودک شما را در معرض خطر بیشتر بیماری گرما قرار دهد عبارتند از چاقی، بیماری اخیر (به خصوص اگر کودک استفراغ کرده یا اسهال داشته است) و استفاده از آنتی هیستامین ها

عدم سازگاری با هوای گرم و ورزش بیش از سطح آمادگی بدنی نیز می تواند منجر به گرما زدگی در کودکان و نوجوانان شود.

جلوگیری از گرمازدگی

هنگامی که شاخص گرما بالا است، بهتر است در داخل تهویه مطبوع بمانید. اگر کودکتان در خانه نمی ماند و مجبور به بیرون رفتن هستید، می توانید با انجام این مراحل از گرمازدگی جلوگیری کنید:

• لباس مناسب بپوشید: لباس های سبک وزن، رنگ روشن و گشاد انتخاب کنید.
• در محیطی خنک بمانید: تا حد امکان کودکان را در مکانی با تهویه مطبوع نگه دارید. هر چند ساعتی که در تهویه مطبوع سپری می‌کنید می‌تواند به بدن کمک کند وقتی دوباره به گرما می‌رود خنک‌تر بماند.
•   به خاطر داشته باشید: خنک کننده ها ممکن است راحتی را فراهم کنند، اما زمانی که دما در بالای 90 درجه باشد، از بیماری های مرتبط با گرما جلوگیری نمی کند. گرفتن دوش یا حمام خنک یا رفتن به مکانی با تهویه مطبوع راه بسیار بهتری برای خنک شدن است. کمتر از اجاق گاز و فر استفاده کنید تا دمای خانه خود را خنک تر نگه دارید.
• فعالیت‌های خارج از منزل را با دقت برنامه‌ریزی کنید: سعی کنید فعالیت در فضای باز را به زمانی که خنک‌ترین زمان است، مانند ساعات صبح و عصر محدود کنید. اغلب در مناطق سایه استراحت کنید تا بدن شما فرصتی برای بهبودی داشته باشد.
• از کرم ضد آفتاب استفاده کنید: آفتاب سوختگی بر توانایی بدن برای خنک شدن تأثیر می گذارد و می تواند باعث کم آبی بدن شود. اگر مجبورید بیرون بروید، با استفاده از کلاه لبه پهن، عینک آفتابی و استفاده از کرم ضد آفتاب با SPF 15 یا بالاتر 30 دقیقه قبل از بیرون رفتن، از خود و کودکتان در برابر نور خورشید محافظت کنید.

گاهی اوقات افراد دیابتی دچار کلیه درد می شوند. در صورت عدم درمان کلیه درد دیابتی برخی افراد دچار نارسایی کلیه می شود. کنترل فشار خون و سطح گلوکز به کاهش عوارضی مانند بیماری قلبی و سکته کمک می کند. هدف از درمان این درد، پیشگیری یا به تاخیر انداختن پیشرفت بیماری و  کاهش خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی مانند حمله قلبی و سکته است که در افراد مبتلا به این بیماری بسیار شایع تر از حد متوسط است.

کلیه درد دیابتی چیست؟

کلیه درد دیابتی عارضه ای است که در برخی از افراد مبتلا به دیابت رخ می دهد. در برخی موارد می تواند به نارسایی کلیه تبدیل شود.  در این شرایط فیلترهای کلیه، گلومرول ها، آسیب می بینند. به همین دلیل کلیه ها مقادیر غیر طبیعی پروتئین را از خون به ادرار نشت می کنند. پروتئین اصلی که از کلیه های آسیب دیده به بیرون نشت می کند آلبومین نام دارد.

در کلیه‌های سالم طبیعی، تنها مقدار کمی آلبومین در ادرار یافت می‌شود. افزایش سطح آلبومین در ادرار اولین علامتی است که کلیه ها در اثر دیابت آسیب دیده اند. کلیه درد دیابتی بسته به میزان از دست رفتن آلبومین از طریق کلیه ها به دو دسته اصلی تقسیم می شود:

میکروآلبومینوری: در این بیماری میزان آلبومینی که به ادرار نشت می کند بین 30 تا 300 میلی گرم در روز است. گاهی اوقات به آن نئوروپاتی اولیه نیز گفته می شود.

پروتئینوری: در این حالت میزان آلبومینی که به ادرار نشت می کند بیش از 300 میلی گرم در روز است. گاهی اوقات ماکروآلبومینوری یا نئوروپاتی آشکار نامیده می شود.

کلیه درد دیابتی چگونه ایجاد می شود؟

افزایش سطح قند خون (گلوکز) که در افراد مبتلا به دیابت رخ می دهد می تواند باعث افزایش سطح برخی از مواد شیمیایی در کلیه شود. این مواد شیمیایی تمایل دارند که گلومرول ها را سوراخ کنند و سپس آلبومین به داخل ادرار نشت کند.

علاوه بر این، افزایش سطح گلوکز خون ممکن است باعث شود برخی از پروتئین‌های گلومرول‌ها به یکدیگر متصل شوند. این پروتئین‌های متصل می‌توانند باعث ایجاد یک زخم موضعی شوند. این فرآیند در گلومرول ها گلومرولواسکلروز نامیده می شود. معمولا چندین سال طول می کشد تا گلومرولواسکلروز توسعه یابد و تنها در برخی از افراد مبتلا به دیابت اتفاق می افتد.

با بدتر شدن وضعیت، بافت زخم (گلومرولواسکلروز) به تدریج جایگزین بافت سالم کلیه می شود. در نتیجه، کلیه ها کمتر و کمتر می توانند کار خود را برای تصفیه خون انجام دهند. این شکست تدریجی کلیه ها ممکن است به تدریج به مرحله نارسایی کلیه تبدیل شود.

میکروآلبومینوری معمولا اولین علامتی است که  کلیه درد دیابتی را نشان می دهد. طی ماهها یا سالها، میکروآلبومینوری ممکن است از بین برود یا  تقریباً در همان سطح باقی بماند یا به سمت پروتئینوری پیشرفت کند.

پروتئینوری برگشت ناپذیر است. اگر دچار پروتئینوری شوید، معمولاً شروع کاهش تدریجی عملکرد کلیه  به سمت نارسایی کلیه  در آینده است.

بیماری کلیوی دیابتی چقدر شایع است؟

اگرچه کلیه درد دیابتی در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 شایع تر است، اما افراد مبتلا به دیابت نوع 2 و بیماری کلیوی دیابتی بیشتر هستند. این به این دلیل است که دیابت نوع 2 بسیار شایع تر از دیابت نوع 1 است.

کلیه درد دیابتی در واقع شایع ترین علت نارسایی کلیه است. از هر پنج نفری که نیاز به دیالیز دارند، یک نفر به بیماری کلیوی دیابتی مبتلا است. البته باید عنوان کرد اکثر افراد مبتلا به دیابت نیازی به دیالیز ندارند.

افراد مبتلا به دیابت نوع 1

میکروآلبومینوری یا پروتئینوری به ندرت در زمانی که دیابت برای اولین بار تشخیص داده می شود وجود دارد. تا پنج سال پس از تشخیص دیابت، حدود 1 نفر از هر 7 نفر به میکروآلبومینوری مبتلا خواهند شد.

پس از 30 سال، حدود 4 نفر از هر 10 نفر به میکروآلبومینوری مبتلا خواهند شد. برخی از افراد مبتلا به میکروآلبومینوری به پروتئینوری و نارسایی کلیه پیشرفت می کنند.

افراد مبتلا به دیابت نوع 2

در زمانی که دیابت برای اولین بار تشخیص داده می شود، از هر 8 نفر یک نفر به میکروآلبومینوری و یک نفر از هر 50 نفر پروتئینوری دارد. این به این دلیل نیست که بیماری کلیوی دیابتی در برخی موارد بلافاصله اتفاق می افتد، بلکه به این دلیل است که بسیاری از افراد مبتلا به دیابت نوع 2 تا مدتی پس از شروع بیماری، دیابت خود را تشخیص نمی دهند.

از بین افرادی که هنگام تشخیص دیابت هیچ مشکل کلیوی ندارند، میکروآلبومینوری در حدود 1 نفر از هر 7 نفر و پروتئینوری در 1 نفر از هر 20 نفر در عرض پنج سال ایجاد می شود.

کلیه درد دیابتی در افراد آسیایی و سیاهپوست مبتلا به دیابت بسیار بیشتر از افراد سفید پوست است.

علائم کلیه درد دیابتی چیست؟

اگر فقط میکروآلبومینوری دارید بعید به نظر می رسد که علائم مبتلا به بیماری اولیه کلیوی دیابتی داشته باشید. علائم در هنگام پیشرفت بیماری کلیوی ایجاد می شود.. علائم در ابتدا مبهم و غیر اختصاصی هستند، مانند احساس خستگی، انرژی کمتر از حد معمول و فقط احساس خوب نبودن. در بیماری کلیوی شدیدتر، علائمی که ممکن است ایجاد شوند عبارتند از:

اشتهای ضعیف

کاهش وزن.

پوست خشک و خارش دار.

گرفتگی عضلات.

احتباس مایعات که باعث تورم پا و مچ پا می شود.

پف دور چشم.

نیاز به دفع ادرار بیشتر از حد معمول.

رنگ پریدگی به دلیل کم خونی

حالت تهوع

با کاهش عملکرد کلیه، مشکلات مختلفی ممکن است ایجاد شود – به عنوان مثال، کم خونی و عدم تعادل کلسیم، فسفات و سایر مواد شیمیایی در جریان خون. اینها می توانند علائم مختلفی مانند خستگی ناشی از کم خونی و نازک شدن استخوان یا شکستگی ناشی از عدم تعادل کلسیم و فسفات ایجاد کنند. نارسایی کلیه در مرحله پایانی در نهایت کشنده است مگر اینکه درمان شود.

بیماری کلیوی دیابتی چگونه تشخیص داده می شود؟

کلیه  درد دیابتی زمانی تشخیص داده می شود که سطح آلبومین در ادرار افزایش یابد و هیچ دلیل واضح دیگری برای آن وجود نداشته باشد. آزمایش ادرار یکی از معاینات معمولی است که هر از گاهی به افراد مبتلا به دیابت ارائه می شود. آزمایشات ادرار می تواند آلبومین (پروتئین) را تشخیص دهد و میزان موجود در ادرار را اندازه گیری کند.

آزمایش ادرار، مقایسه میزان آلبومین با مقدار کراتینین در نمونه ادرار است. این نسبت آلبومین به کراتینین (ACR) نامیده می شود. کراتینین محصول تجزیه عضله است.

آزمایش خون می تواند نشان دهد که کلیه ها چقدر خوب کار می کنند. آزمایش خون سطح کراتینین را اندازه گیری می کند که معمولاً توسط کلیه ها از خون پاک می شود. اگر کلیه های شما به درستی کار نکنند، سطح کراتینین در خون بالا می رود. با در نظر گرفتن سطح کراتینین خون، سن و جنسیت می توان تخمینی از عملکرد کلیه های شما به خوبی انجام داد. این تخمین از عملکرد کلیه، نرخ تخمینی فیلتراسیون گلومرولی (eGFR) نامیده می شود.

چه چیزی خطر ابتلا به بیماری کلیوی دیابتی را افزایش می دهد؟

همه افراد مبتلا به دیابت در معرض خطر ابتلا به بیماری کلیوی دیابتی هستند. با این حال، یک آزمایش تحقیقاتی بزرگ نشان داد که عوامل خاصی وجود دارد که خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد. اینها شامل موارد هستند:

کنترل ضعیف سطح قند خون (گلوکز). (هرچه سطح HbA1c شما بیشتر باشد، خطر شما بیشتر است.)

مدت زمانی که دیابت داشته اید

اضافه وزن بیشتر

داشتن فشار خون بالا

مذکر بودن

این بدان معنی است که کنترل خوب سطح گلوکز خون، کنترل وزن و درمان فشار خون بالا خطر ابتلا به بیماری کلیوی دیابتی را کاهش می دهد.

اگر بیماری کلیوی دیابتی اولیه (میکروآلبومینوری) دارید، خطر بدتر شدن بیماری با موارد زیر افزایش می یابد:

هر چه کنترل سطح قند خون ضعیف تر باشد. هر چه سطح HbA1c شما بیشتر باشد، خطر شما بیشتر است.

داشتن فشار خون بالا

سیگار کشیدن.

عوارض احتمالی کلیه درد دیابتی

• نارسایی کلیه در مرحله نهایی

در افراد مبتلا به پروتئینوری  نارسایی کلیه در مرحله نهایی تقریباً در 1 نفر از هر 12 نفر بعد از 10 سال ایجاد می شود. اگر این اتفاق افتاد، به دیالیز کلیه یا پیوند کلیه نیاز خواهید داشت.

• بیماری های قلبی عروقی

همه افراد مبتلا به دیابت در معرض افزایش خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی مانند بیماری قلبی، سکته مغزی و بیماری شریان های محیطی هستند. اگر دیابت و بیماری کلیوی دیابتی دارید، خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی بیشتر می شود. هر چه بیماری کلیوی بدتر باشد، خطر آن بیشتر می شود. به همین دلیل است که در صورت ابتلا به بیماری کلیوی دیابتی، کاهش سایر عوامل خطر قلبی عروقی بسیار مهم است

• فشار خون بالا

بیماری کلیوی تمایل به افزایش فشار خون دارد. علاوه بر این، افزایش فشار خون تمایل به تشدید بیماری کلیوی دارد. درمان فشار خون بالا یکی از درمان های اصلی بیماری کلیوی دیابتی است.

درمان بیماری کلیه درد دیابتی

نوع درمان شما به مرحله بیماری کلیوی بستگی دارد.

کنترل فشار خون برای جلوگیری از بدتر شدن بیماری کلیوی بسیار مهم است. ممکن است برای کمک به شما قرص هایی مانند مهارکننده های ACE یا ARB داده شود.

هم مهارکننده های ACE و هم ARB ها به محافظت از کلیه ها در برابر آسیب بیشتر و همچنین کاهش فشار خون کمک می کنند. به همین دلیل است که در دسترس افراد بدون فشار خون نیز قرار می گیرد.

همچنین ممکن است توصیه هایی برای پرهیز از برخی غذاها دریافت کنید، اما باید از یک متخصص تغذیه برای کمک به تغییرات در رژیم غذایی خود پشتیبانی دریافت کنید.

اگر دچار بیماری کلیوی در مراحل پایانی می شوید و کلیه های شما از کار می افتند، گزینه های درمانی شما شامل دیالیز یا پیوند کلیه است. خبر خوب این است که با ادامه بهبود درمان ها و تشخیص زودهنگام، افراد کمتری به بیماری کلیوی در مراحل پایانی مبتلا می شوند.

 

تقویت ایمنی بدن

بدن شما برای عملکرد بهینه به مواد مغذی خاصی احتیاج دارد. اما تغذیه خوب فقط مربوط به مصرف یک کردن قرص نیست. خوردن غذاهای مناسب که دارای تقویت کننده ایمنی هستند می تواند به شما در تقویت سیستم ایمنی بدنتان کمک کند.
رابطه اساسی بین رژیم غذایی ، وضعیت تغذیه ای و سیستم ایمنی بدن وجود دارد. تغذیه مناسب یک عملکرد مهم در حفظ سلولهای سالم است که مانع محافظتی بین بدن ما و مهاجمان بالقوه سمی است.

اهمیت استفاده از داروی تقویت ایمنی بدن

همه ما به یک رژیم غذایی متعادل و متراکم و مغذی که پر از چربی های سالم ، میوه ها ، سبزیجات ، پروتئین و فیبر کافی   نیاز داریم  و از نظر تئوری برای تقویت سیستم ایمنی بدن نیازی به مصرف داروها و مکمل های اضافی ویتامین ندارد.

با این حال ، نه تنها بیشتر ما نمیتوانیم به این اهداف تغذیه ای روزانه برسیم ، بلکه ممکن است در موقعیت هایی خاصی به شرایطی مانند استرس جسمی یا مشکلات التهابی دچار شویم قرار و بدن بیشتر به مواد مغذی خاصی نیاز داشته باشد تا آنچه از رژیم غذایی دریافت میکند. این مواد مغذی میتواند چند مکمل یا داروی تقویت ایمنی بدن باشد.

شما نمی توانید یک رژیم غذایی ضعیف را با ویتامین ها جایگزین کنید ، اما می توانید شکاف ها را پر کنید تا سیستم ایمنی بدنتان را تقویت کنید.

در زیر چهار مکمل که اغلب توصیه می شود به عنوان داروی تقویت ایمنی بدن استفاده شوند را معرفی کرده ایم.

4 داروی تقویت ایمنی بدن

1. ویتامین سی

از آنجایی که انسان نمی تواند ویتامین C تولید کند و آن را در بدن ذخیره نمی کند، باید دائماً آن را دوباره پر کرد.

ویتامین C یک آنتی اکسیدان قوی، ضد التهاب است . این داروی تقویت ایمنی،  بدن ما را تقویت می کند. در هنگام عفونت و زمانی که تحت استرس شدید هستیم، به سرعت مصرف می شود. همچنین به بهبود زخم ها سرعت می بخشد و برای پوست شما عالی است.

ویتامین C مکمل در مطالعات نشان داده شده است که شدت و مدت سرماخوردگی را کاهش می دهد و در مطالعات اولیه ممکن است شدت علائم بیماران کووید بستری در بیمارستان را کاهش دهد.

2. ویتامین دی

کمبود ویتامین D یک مشکل جهانی است که یک مشکل است زیرا این ویتامین بسیاری از جنبه های عملکرد ایمنی ما را تعدیل می کند. سیستم ایمنی ذاتی ،ما را در کشتن باکتری ها و ویروس ها کارآمدتر می کند و می تواند دفعات عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی را کاهش دهد.

ویتامین D پایین نیز با بروز بیشتر بیماری های خودایمنی مانند مولتیپل اسکلروزیس مرتبط است. از آنجایی که ویتامین D به راحتی در بسیاری از غذاها یافت نمی شود (به جز ماهی های چرب، جگر ماهی و غذاهای غنی شده)، بیشتر افراد از مکمل های ویتامین بهره مند می شوند، به خصوص در ماه های زمستان یا اگر به طور منظم زمان زیادی را در خارج از منزل نمی گذرانند. .

3. فلز روی (زینک)

سازمان جهانی بهداشت گزارش می دهد که بین 17 تا 30 درصد از جمعیت جهان کمبود روی دارند که به طور بالقوه بر پیامدهای سلامتی تأثیر می گذارد.

روی یک ماده معدنی کم مصرف است که اثرات مهمی بر اثربخشی سلول‌ها و سیتوکین‌های سیستم ایمنی ذاتی و سازگار ما دارد. روی به مبارزه با ویروس‌ها کمک می‌کند، از آسیب رادیکال‌های آزاد به سلول‌هایمان محافظت می‌کند و نشان داده شده است که در صورت مصرف به عنوان مکمل، مدت سرماخوردگی را کوتاه می‌کند.

روی در سطوح بالایی در صدف، گوشت گاو و خرچنگ و به مقدار کمتر در حبوبات، توفو، دانه کدو تنبل، بادام هندی و سایر آجیل ها و دانه ها یافت می شود.

4. کرکومین

این ماده ماده اصلی فعال در ریشه زردچوبه است و نشان داده شده است که مزایای سلامتی متعدد را به دست می آورد.

در حقیقت ، بیش از 120 کارآزمایی بالینی انسانی وجود دارد که نشان دهنده اثربخشی کورکومین در درمان بیماری های مختلف از خود ایمنی گرفته تا بیماری آلزایمر است.

جادوی کورکومین این است که چگونه باعث کاهش التهاب در چندین سطح در بدن می شود ، نه تنها به تسکین علائم از درد و آرتریت بلکه مسدود کردن سیتوکین های التهابی که باعث بیماری خود ایمنی ، بیماری های قلبی و دیابت می شوند ، کمک می کند.

همچنین سلامت باکتری های روده ما را بهبود می بخشد ، که به سلامت ایمنی کلی ما می افزاید. از آنجا که کورکومین به خوبی جذب نمی شود و برای داشتن فواید قابل توجهی ، باید مقادیر زیادی از ریشه زردچوبه را بخورد.

درمان سرفه آلرژیک

سرفه آلرژیک سرفه ای است که  به سادگی از بین نمی رود. این می تواند توسط چند عامل و در زمان های مختلف سال ایجاد شود. انواع مختلفی از آلرژی ها نیز وجود دارند که مستقیماً مسئول سرفه های آلرژیک هستند. به همین دلیل پیدا کردن بهترین داروها برای سرفه آلرژیک اهمیت خاصی دارد و نمیتوان خودسر دارویی استفاده کرد.

هنگامی که سیستم تنفسی توسط یک آلرژن یا ویروس تحریک می شود مایعات و مخاط ،ریه ها و مجرا های هوایی را می پوشانند. در تلاش برای حذف این مایعات، فرد سرفه می کند. این یک روش طبیعی است که بدن از خود در برابر آلرژن ها محافظت می کند.

سرفه معمولاً همیشه نشانه برخی از بیماری های دیگر است و قبل از اینکه بتوانید سرفه را برطرف کنید باید آن مشکل را شناسایی کنید.

چرا یک فرد ممکن است دچار سرفه آلرژیک شود؟

دلایل زیادی برای مبتلا شدن به سرفه آلرژیک موجود است. داشتن مشکل سرفه های زیاد در ماه های بهار یا تابستان می تواند نشانه بارز آلرژی فصلی باشد. آلرژی به گرده، رینیت و تب یونجه نمونه هایی از آلرژی های مختلف مرتبط با تغییر فصل هستند. مردم می توانند به گرده های موجود در هوا، ابروسیا و حتی به علف های تازه چیده شده واکنش نشان دهند. علائم آلرژی فصلی را می توان با مصرف یک آنتی هیستامین برای کاهش شدت واکنش آلرژیک کاهش داد. سیگار کشیدن می تواند باعث سرفه آلرژیک شود و با گذشت زمان ممکن است بدتر شود. اکثر افرادی که برای چندین سال به طور مداوم سیگار کشیده‌اند، دچار آن چیزی هستند که سرفه سیگاری نامیده می‌شود. این نیز تلاش بدن برای حذف مایعات ناشی از تحریک از دود است.

سرفه آلرژیک چه احساسی دارد؟

سرفه‌های مرتبط با آلرژی معمولاً یک سرفه «خشک» است، به این معنی که احتمالاً خلط یا خلط سرفه نمی‌کنید.1 می‌تواند مزمن شود و هر بار چند هفته طول بکشد.

سرفه می تواند با شرایط و بیماری های مختلف رخ دهد. شما به احتمال زیاد به یک متخصص، مانند یک متخصص آلرژی، برای آزمایش های خاص برای تشخیص آلرژی خود مراجعه خواهید کرد. اگرچه سرفه با انواع بیماری‌ها رخ می‌دهد، سرفه آلرژیک با سایر علائم آلرژی از جمله: عطسه کردن آبریزش بینی خارش، گرفتگی بینی دشواری در تنفس صدای خس خس یا سوت هنگام بازدم بثورات پوستی خستگی سردرد

چه موقع باید به دنبال مراقبت فوری پزشکی بود؟

واکنش های آلرژیک می تواند تهدید کننده زندگی باشد. بیماری شوک آنافیلاکتیک ، بیشتر با آلرژی به مواد غذایی ، داروها ، نیش حشرات یا لاتکس رخ می دهد. در صورت تجربه هر یک از علائم زیر ، به دنبال مراقبت فوری پزشکی باشید:

1. غش یا احساس سبکی سر
2. ضربان قلب تند
3. پوست خیس یا  عرق کرده
4. مشکل در تنفس
5. گیجی
6. از دست دادن هوشیاری

همچنین ممکن است احساس کنید که گلو شما در طی یک واکنش آنافیلاکتیک تورم یا بسته می شود.

داشتن سابقه خانوادگی آسم یا آلرژی یا حتی حساسیت بینی

دود سیگار

نارس به دنیا آمدن

تولد در فصول پر گرده: نوزادانی که در فصول پر گرده به دنیا می آیند ممکن است در سنین بالاتر نسبت به آلرژن های تب یونجه حساس تر باشند.

قرار گرفتن در معرض آلرژن:  به نظر می رسد قرار گرفتن زودهنگام در معرض مواد آلرژی زا مانند کپک، گرده، کنه های گرد و غبار، شوره حیوانات خانگی، سوسک ها و برخی از انواع غذا خطر ابتلا به آلرژی را افزایش می دهد.

کودکی که با شیشه شیر تغذیه می شود: مطالعات نشان می دهد که تغذیه با شیر مادر باعث کاهش فراوانی و شدت آلرژی در کودکان می شود.

مسائل زیست محیطی و تغییرات سبک زندگی: زندگی شهری، قرار گرفتن در معرض بیشتر در معرض گرد و غبار، آلودگی جوی، تغذیه، تغییر سبک زندگی، سیگار کشیدن مادران، دود گازوئیل، جغرافیا

چگونه از شر سرفه آلرژیک خلاص شویم؟

برای خلاص شدن از شر سرفه های آلرژیک، باید آلرژی های زمینه ای خود را درمان کنید. علائم را می توان با داروهای پزشکی و درمان های خانگی کاهش داد.

بهترین داروها برای درمان سرفه آلرژیک

انواع مختلفی از داروها برای سرفه آلرژیک وجود دارد. آنها به طور غیرمستقیم با کاهش ترشحات پس از بینی که باعث علائم شما می شوند، سرفه شما را کاهش می دهند.

برخی از آنها به عنوان داروهای بدون نسخه در دسترس هستند در حالی که برخی دیگر بسته به شدت علائم شما ممکن است به تجویز پزشک نیاز داشته باشند. آن ها عبارتند از:

آنتی هیستامین ها: این نوع دارو از عملکرد هیستامین ها جلوگیری می کند. این مواد شیمیایی در بدن شما به مبارزه با آلرژن ها، مواد خارجی که به اشتباه فکر می کند برای بدن خطرناک هستند، کمک می کند و منجر به علائم آلرژی می شود.

ضد احتقان: این داروها تورم مجرای بینی را کاهش می دهند که به کاهش احتقان کمک می کند.

استروئیدها: اسپری‌های کورتیکواستروئیدی جزو مؤثرترین داروها برای سرفه آلرژیک هستند. این اسپری‌ها بدون نسخه یا با نسخه در دسترس هستند. کورتیکواستروئیدهای خوراکی داروهای قوی هستند که گاهی برای درمان علائم شدیدتر آلرژی استفاده می شوند. این داروها توسط پزشک تجویز می شوند.

بهترین درمان های خانگی سرفه آلرژیک

درمان‌های خانگی مانند موارد زیر نیز می‌توانند برای مدیریت علائم سرفه آلرژیک مؤثر باشند:

شستشو بینی: سینوس ها و مجرای بینی را می توان شستشو داد و باکتری ها و مخاط اضافی را از بین برد. انواع مختلفی از دستگاه های آبیاری را می توان استفاده کرد، مانند گلدان نتی، سرنگ حباب یا بطری فشاری. 5 معمولاً با این دستگاه ها از آب مقطر و نمک استفاده می شود. آب لوله کشی نباید استفاده شود زیرا می تواند حاوی باکتری باشد و علائم شما را بدتر کند.

اسپری‌های بینی نمکی: در حالی که حاوی دارو نیستند، اسپری‌های بینی نمکی به شستشوی زباله‌ها و باکتری‌ها از بینی کمک می‌کنند تا تنفس را بهبود ببخشند، چکه‌های بعد از بینی را کاهش دهند و از سرفه‌های خشک خلاص شوند.

استنشاق بخار: تنفس بخار آب از طریق بخار می‌تواند مخاط را شل کرده و سرفه‌های ناشی از آلرژی را کاهش دهد. می‌توانید با صرف زمان کمی بیشتر در دوش آب گرم، به راحتی این کار را انجام دهید. یا یک دستگاه تجاری ساخته شده به طور خاص برای این منظور را امتحان کنید.

شما همچنین می توانید حمام بخار خود را با جوشاندن آب، ایستادن روی قابلمه و قرار دادن یک حوله بالای سر خود برای به دام انداختن بخار، درست کنید. در این روش احتیاط کنید – نزدیک شدن بیش از حد به بخار می تواند باعث سوختگی شود.

اقدامات پیشگیرانه می تواند شامل موارد زیر باشد: محرک های خود را شناسایی کرده و از آن دوری کنید: برای آزمایش به متخصص آلرژی مراجعه کنید تا مشخص شود به چه چیزی حساسیت دارید. هنگامی که محرک های خود را شناختید، در صورت امکان از آنها اجتناب کنید. محیط خود را تمیز کنید: آلرژی به گرد و غبار و پوست حیوانات خانگی را می توان با تمیز نگه داشتن محیط کاهش داد. فیلترهای هوا را مرتباً تعویض کنید و حیوان خانگی خود را از اتاق خواب خود دور نگه دارید. بعد از اینکه حیوان خانگی روی فرش یا مبلمان شما رفت جاروبرقی بکشید. مراقب آب و هوا باشید: اگر آلرژی در فضای باز دارید، مانند گرده یا هاگ های کپک، مراقب آب و هوا باشید. روزهای بادی میزان این آلرژن‌ها را در هوا افزایش می‌دهد و شانس تنفس آنها را افزایش می‌دهد. زمان فعالیت های خود را تعیین کنید: در طول فصل آلرژی، سطح گرده ها در صبح بیشتر می شود. در صورت امکان فعالیت های خود را در فضای باز در طول شب برنامه ریزی کنید. واکسن های خود را دریافت کنید: با متخصص آلرژی خود در مورد واکسن های آلرژی صحبت کنید.8 این شکل از درمان به آرامی مقادیر کمی از آلرژن شما را وارد بدن شما می کند تا حساسیت به مرور زمان کاهش یابد.

سئو خارجی سایت توسط نیلامارکتینگ

درد نوروپاتی چیست؟

درد نوروپاتی یک وضعیت دردی است که معمولاً مزمن است. معمولاً ناشی از بیماری مزمن و پیشرونده عصبی است و همچنین می تواند در نتیجه آسیب یا عفونت رخ دهد. اگر درد مزمن نوروپاتی دارید، می‌تواند در هر زمانی بدون یک رویداد یا عامل محرک درد آشکار شود. درمان دردهای نوروپاتی نیز بسته به عامل آنها متفاوت است.

اگر سیستم عصبی شما آسیب دیده باشد یا به درستی کار نکند ممکن است درد نوروپاتی  رخ دهد. شما می توانید درد را از هر یک از سطوح مختلف سیستم عصبی احساس کنید – اعصاب محیطی، نخاع و مغز. نخاع و مغز با هم به عنوان سیستم عصبی مرکزی شناخته می شوند. اعصاب محیطی اعصابی هستند که در بقیه بدن شما به مکان هایی مانند اندام ها، بازوها، پاها، انگشتان دست و پا پخش می شوند.

رشته های عصبی آسیب دیده سیگنال های اشتباهی را به مراکز درد ارسال می کنند. عملکرد عصب ممکن است در محل آسیب عصبی و همچنین نواحی در سیستم عصبی مرکزی تغییر کند.

نوروپاتی اختلال در عملکرد یا تغییر در یک یا چند عصب است. دیابت مسئول حدود 30 درصد موارد نوروپاتی است. تشخیص منبع درد عصبی همیشه آسان نیست. صدها بیماری وجود دارد که با این نوع درد مرتبط است.

عوامل درد نوروپاتی چیست؟

درد نوروپاتی می تواند ناشی از بیماری های خاصی باشد، از جمله:

• دیابت
• مشکلات عصب
• عفونت HIV یا ایدز
• اختلالات سیستم عصبی مرکزی (سکته مغزی، بیماری پارکینسون، ام اس و غیره)
• سندرم درد منطقه‌ای پیچیده
• زونا
• داروهای شیمی درمانی (سیس پلاتین، پاکلیتاکسل، وین کریستین و غیره).
• پرتو درمانی.
• قطع عضو، که می تواند باعث درد فانتوم شود.
• فشرده شدن یا التهاب عصب نخاعی.
• تروما یا جراحی هایی که منجر به آسیب عصبی می شود.
• فشرده سازی یا نفوذ عصب توسط تومورها.

علائم درد نوروپاتی چیست؟

بسیاری از علائم ممکن است در مورد درد نوروپاتی وجود داشته باشد. این علائم عبارتند از:

دردی که بدون تحریک ایجاد می شود: تیرکشیدن، سوزش، ضرب و شتم یا درد شبیه شوک الکتریکی. سوزن سوزن شدن، بی حسی یا احساس سوزن سوزن شدن

درد برانگیخته: دردی که توسط محرک‌های معمولی غیردردناکی مانند سرما خوردگی، مسواک زدن ملایم روی پوست، فشار و غیره ایجاد می‌شود.

یک احساس ناخوشایند و غیر طبیعی چه خود به خود یا برانگیخته (بی حسی).

مشکل در خواب و مشکلات عاطفی به دلیل اختلال در خواب و درد.

دردی که ممکن است در پاسخ به یک محرک معمولی دردناک (هیپوآلژزی) کاهش یابد.

درمان دردهای نوروپاتی

هدف از درمان دردهای نوروپاتی شناسایی بیماری یا وضعیتی است که مسئول درد است و در صورت امکان آن را درمان کند.

رایج ترین درمان دردهای نوروپاتیک عبارتند از:

• داروهای مسکن بدون نسخه

داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)، مانند Aleve و Motrin، گاهی اوقات برای درمان دردهای عصبی استفاده می شوند.

با این حال، بسیاری از مردم متوجه می شوند که این داروها برای درد نوروپاتیک موثر نیستند زیرا منبع درد را هدف قرار نمی دهند.

• داروی تجویزی

داروهای ضد درد اپیوئیدی معمولاً درد نوروپاتیک را کاهش نمی دهند و همچنین انواع دیگر دردها را کاهش می دهند. به علاوه، پزشکان ممکن است از ترس اینکه یک فرد وابسته شود، در تجویز آنها تردید کنند.

از مسکن های موضعی نیز می توان استفاده کرد. اینها شامل چسب های لیدوکائین، چسب های کپسایسین، پمادها و کرم ها تجویز می شوند.

• داروهای ضد افسردگی

داروهای ضدافسردگی در درمان علائم درد نوروپاتیک نویدبخش بوده اند. دو نوع رایج از داروهای ضد افسردگی برای افراد مبتلا به این بیماری تجویز می شود:

1. داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای
2. مهارکننده های بازجذب سروتونین

اینها ممکن است هم به عنوان درمان دردهای نوروپاتی و هم درمان و بهبود علائم افسردگی یا اضطراب ناشی از درد مزمن تجویز شوند.

• داروهای ضد تشنج

داروهای ضد تشنج و داروهای ضد تشنج اغلب برای درمان دردهای نوروپاتی استفاده می شوند. گاباپنتینوئیدها معمولاً برای دردهای عصبی تجویز می شوند.

مشخص نیست که چرا داروهای ضد تشنج برای این بیماری موثر هستند، اما محققان معتقدند این داروها با سیگنال‌های درد تداخل می‌کنند و انتقال نادرست را متوقف می‌کنند.

• بلوک های عصبی

پزشک شما ممکن است استروئیدها، بی حس کننده های موضعی یا سایر داروهای ضد درد را به اعصابی که تصور می شود مسئول سیگنال های درد ناخواسته هستند تزریق کند. این بلوک ها موقتی هستند، بنابراین برای ادامه کار باید تکرار شوند.

• دستگاه قابل کاشت

این روش تهاجمی به جراح نیاز دارد تا دستگاهی را در بدن شما کاشت کند. برخی از دستگاه ها در مغز و برخی در ستون فقرات استفاده می شوند.

هنگامی که یک دستگاه در جای خود قرار می گیرد، می تواند تکانه های الکتریکی را به مغز، نخاع یا اعصاب بفرستد. تکانه ها ممکن است سیگنال های عصبی نامنظم را متوقف کرده و علائم را کنترل کنند.

این دستگاه‌ها معمولاً فقط در افرادی استفاده می‌شوند که به سایر گزینه‌های درمانی پاسخ خوبی نداده‌اند.

چگونه می توان درد نوروپاتی را مدیریت کرد؟

اگر پزشک شما بتواند علت اصلی درد نوروپاتی را شناسایی کند، درمان آن ممکن است درد را کاهش داده و حتی از بین ببرد.

به عنوان مثال، دیابت یکی از علل شایع درد نوروپاتیک است. مراقبت مناسب دیابت – که شامل یک رژیم غذایی سالم و ورزش منظم است – ممکن است درد نوروپاتیک را از بین ببرد یا کاهش دهد.

مراقبت از سطح قند خون نیز می تواند از تشدید درد و بی حسی جلوگیری کند.

درمان چندوجهی

یک رویکرد چند جانبه می تواند یک راه موثر برای مدیریت شرایط باشد.

ترکیبی از داروها، فیزیوتراپی، درمان روانشناختی و حتی جراحی یا کاشت ممکن است برای به دست آوردن بهترین نتایج استفاده شود.

خلاصه

درمان کامل درد نوروپاتیک دشوار است اما معمولاً تهدید کننده زندگی نیست. بهترین نتایج را از ترکیب توانبخشی با حمایت از سلامت عاطفی، اجتماعی و روانی خود خواهید گرفت. با کمک یک متخصص درد در استفاده از برخی یا اکثر روش های ذکر شده در بالا، می توانید درد خود را تا حدی مدیریت کنید که کیفیت زندگی شما را بهبود بخشد.